XXVI. Chwila niepewności.

Zapraszam na kolejny rozdział. Przepraszam za opóźnienie :)

--------------------

Droga nie była długa. Oświetlona pomarańczowymi smugami lamp i przykryta cienką warstwą śniegu, przyprawiała mnie o szczery uśmiech. Max wywiózł mnie za miasto, do restauracji urządzonej „po królewsku”.

Zaraz po wejściu, blondyn wziął ode mnie płaszcz, a ja rozejrzałam się. Podłoga z czerwonego dębu, około trzydziestu okrągłych stoliczków przykrytych białymi obrusami, duże okna, w których wisiały wielkie białe zasłony, przewiązane złotymi wstęgami. Ściany pokryte były bordową tapetą w złote duże kwiaty, przeplatane z złotymi drobnymi wstążkami. Miejsca przy niektórych stolikach zajmowały panie w długich, eleganckich sukniach, albo krótszych, gorzej dostosowanych do sytuacji i otoczenia. Panowie ubrani byli z reguły w garnitury. Spojrzałam na Max’a. Czarne spodnie od garnituru, moja ulubiona, lekko błękitna koszula, czarny garnitur, biała chusteczka w kieszeni i lakierki. Jedyny inny dodatek stanowiły na luzie zaczesane do tyłu włosy. Nie powiedziałabym, że nie pasowały do całości. Wręcz przeciwnie, dodawały jej blasku. Uśmiechnęłam się szczerze, kiedy podszedł do mnie i wskazał stolik, mówiąc „Zapraszam” z tą swoją, szelmowską chrypką…istnieje w ogóle coś takiego, jak szelmowska chrypka??? :)Wzięłam chłopaka pod rękę i tak doszliśmy do naszego małego, przytulnego stoliczka w rogu sali.

-Co cię naszło na kolację???- zapytałam, kiedy kelner ubrany w czarny smoking przyniósł nam menu.

-Aaa tak jakoś. Miałem dziwne wrażenie, że nie spełniam się w całości w naszym związku, więc postanowiłem, robić coś szczególnego i wpadłem na romantyczną kolację z moją dziewczyną.- odpowiedział, znad otwartego menu, puszczając mi oczko.- Ta restauracja, podobno ma lepsze spaghetti niż najlepsza restauracja w San Diego.

-O nie.- zaprotestowałam od razu.- Przykro mi bardzo, ale spaghetti jadłam u Kevin’a. Chyba postawię na lasagne.

-Stawiasz na włoskie żarcie??

-A, co! Raz się żyje!- zaśmiałam się krótko i cicho.

Zamówiliśmy danie i w ciszy je spożywaliśmy, co chwile popijając czerwonym winem. Nagle Max zabrał głos, przypatrując się kawałkowi potrawy na widelcu.

-Mhhhm…-mruknął sztucznie się nad czymś zastanawiając.- Wiesz, co mnie męczy od dobrych paru godzin???

-Co, takiego???

-Kiedy dowiedziałaś się, że wygrałem małą wojnę z moją siostrą, strasznie się ucieszyłaś… I tu można postawić sobie pytanie. Dlaczego??? Czy dlatego, że jesteśmy razem itp., czy dlatego, że masz wobec mnie coś zaplanowane.- spojrzał mi prosto w oczy. Oj Karen, tylko nie dawaj żadnych znaków, bo cię rozgryzie. Patrzcie, jaka to sprytna małpa, kurde zaczyna coś podejrzewać … Uratował mnie dźwięk telefonu, dochodzący z mojej torebki. Uśmiechnęłam się, sięgnęłam po urządzenie i odebrałam.

„Gdzie ty jesteś?!?!”- usłyszałam zdenerwowaną mamę.

-Mamo, jestem na kolacji z Max’em.- uspokoiłam ją.- Jakiś problem???

„Nie. Tylko dzwoniłam z dziesięć razy na domowy, ale nie odbierałaś, więc pomyślałam, że coś się stało. Ale skoro jesteś z Max’em to już się rozłączam i zostawiam cię w dobrych rękach. Miłego wieczoru córcia.”

-Dzięki.- i nacisnęłam czerwoną słuchawkę.

-Mama???- usłyszałam pytanie Max’a.

-Tak. Dzwoniła do domu, a że nie odbierałam to zaczęła się martwić. Cała ona.- schowałam telefon z powrotem.- No, to, co teraz?? Kolacja była pyszna, a to, co zaplanowałeś- po prostu bajka, a…

-A teraz moja droga, mała niespodzianka. Zaraz wracam.- powiedział, wstał i podszedł do baru. Uśmiechnęłam się patrząc jak opiera się o blat łokciem i czeka aż kelner przyniesie rachunek. Ugiął jedną nogę i oparł czubek buta o podłogę. Po prostu ideał...„Kocham go!”

Zawsze myślałam, że to Louis był tym pierwszym, jedynym i ostatnim. Ale się myliłam. To Max, dał mi ciepło, opiekę, miłość, uśmiech i te swoje oczka. Dał mi rzeczy, których najbardziej potrzebowałam. Wszystkie spędzone z nim chwile były najcudowniejsze, jakie przeżyłam. Zdałam sobie sprawę, że gdybym teraz go straciła, skłonna byłabym oderwać się od świata na długi czas- nie dawać znaku życia, z nikim nie rozmawiać itp. Byłabym martwa w swoim życiu.

Po chwili wrócił Max, podał mi płaszcz i wyszliśmy. Do samochodu było nie daleko. Szczerze??? Tego Chevroleta uwielbiałam bardziej od sympatycznego Hyundai’a moich rodziców. Całą drogę powrotną Max nie odezwał się ani słowem. Zastanawiał się nad czymś, a ja nie miałam zamiaru mu przeszkadzać. Kiedy zatrzymał samochód przed moim domem, szybko wyskoczył na zewnątrz, przebiegł z przodu i otworzył drzwi po mojej stronie. Uwielbiam, kiedy jest takim dżentelmenem. Uśmiechnęłam się do niego i razem podążyliśmy do domu. Otworzyłam drzwi i weszłam, odruchowo zapalając światło. Zdjęłam szpilki i poczułam dużą ulgę. Płaszcz powiesiłam na stałym wieszaku i zasunęłam drzwi szafy.

   

-Chcesz coś do picia???- miałam iść do kuchni, ale, kiedy postawiłam pierwszy krok w tamtą stronę, Max złapał mnie za rękę i gwałtownie przyciągnął do siebie. Przywarłam do jego klatki piersiowej i spojrzałam w oczy. Potarł nosem o mój nos i przyłożył czoło do mojego. Tak jak podczas naszego pocałunku w oranżerii (miłe wspomnienie) zobaczyłam w jego oczach złote plamki.

-Chcę ciebie.- szepnął i nim się obejrzałam, nasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Ale- co ciekawsze- to on zaczął.

Historia lekko się powtórzyła. Chłopak wziął mnie na ręce i tak dotarliśmy do mojego pokoju. Tylko tym razem to ja popchnęłam go na łózko i usiadłam na nim okrakiem. Stale się całowaliśmy. Pozbyłam się jego koszuli i wodziłam palcami po wyrzeźbionym torsie i umięśnionych rękach. Poczułam jak rozsuwa suwak sukienki na moich plecach, a chwile po tym już jej na sobie nie miałam. Jego delikatne palce, wędrujące po moim ciele wywoływały u mnie dreszcze. Nagle coś poczułam. Otworzyłam oczy i powoli odsunęłam się od chłopaka. Spojrzał na mnie i zapytał:

-Karen??? Wszystko w porządku???- położył ręce na moich biodrach.

-Tak.-potarłam ręką kark.- Tak…tylko muszę…muszę…zaraz wracam.- powiedziałam i uśmiechając się przepraszająco, wstałam, po czym pobiegłam do mojej łazienki (nie wiem czy kiedyś o tym pisałam, ale w domu Murphy, każdy pokój ma swoją łazienkę przyp. autorki.) 

Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie. Wzięłam kilka głębokich oddechów, podeszłam do umywalki i oparłam się o chłodny blat. Spojrzałam w lustro. Miałam rozpalone policzki i świecące oczy… Ku mojemu największemu zdziwieniu poczułam niepewność. To nie byłby mój pierwszy raz (pozdrawiam Louis :/), ale pierwszy raz zrobiłabym to z nim. Z opiekuńczym, czułym i kochanym Max’em. Wciągnęłam nosem powietrze, wypuściłam ustami, zamknęłam oczy i uspokoiłam się. Odepchnęłam się od umywalki i zaczęłam chodzić w kółko oddychając głęboko i –tak jakby- otrzepując ręce z wody.

„Spokojnie…-szeptałam. Spokojnie, Karen, wyluzuj…Znasz go, on zna ciebie, kochasz go, a on kocha ciebie. Wszystko jest ok. Jak coś nie wyjdzie, to najwyżej uciekniesz przez balkon. Huuuuuu… Luz !”

Nakazałam sobie i nacisnęłam klamkę, po czym wyszłam z łazienki. Max siedział na skraju łóżka z rękami wbitymi w pościel. Kiedy tylko zauważył, że wróciłam do pokoju, podbiegł do mnie i zaczął monolog:

-Słońce, jeśli nie chcesz, to ja nie będę naciskał. Mogę poczekać, dla mnie to nie problem. Tylko mi powiedz. Nie chcę cię do niczego zmuszać, a moje potrzeby to ja sobie w buty w sadzę i zaczekam. Mała, wystarczy jedno twoje słowo.- uśmiechnęłam się, a cała niepewność zniknęła, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Położyłam mu palec na ustach.

-Ciiii. Już dobrze. Nie mam nic przeciwko.- pocałowałam go.

-Ale, to, o co chodzi???- zapytał patrząc mi w oczy.

-O nic. Chwila niepewności.- wzruszyłam ramionami.- Normalka u dziewczyn. Może nie u wszystkich, ale u mnie tak.

-Jesteś pewna??? Bo jeśli…- przerwałam mu pociągając za szlufki od spodni, co sprawiło, że przywarliśmy do siebie. Uśmiechnął się podnosząc brew do góry.    

-Jestem pewna.- szepnęłam w jego usta, po czym pocałowałam. Podskoczyłam do góry, a kiedy oplotłam nogami jego biodra, chłopak złapał mnie w udach. Zaśmiał się całując mnie w szyję. Powietrze połaskotało moją skórę. Kiedy znowu znaleźliśmy się na łóżku, byłam pod nim. Nie wiem, kiedy to się stało, ale jakimś cudem zniknęły czarne spodnie Max’a. Wyobraziłam sobie, że przed oczami mam białe bokserki w czerwone serduszka. Zaśmiałam się, czym wywołałam pytający uśmiech na twarzy chłopaka.

-Nie pytaj.- szepnęłam tylko i kontynuowałam.

W końcu poczułam, jak wsuwa palce pomiędzy moje biodra a gumkę czarnych majtek. Uśmiechnęłam się tylko i odwdzięczyłam mu się tym samym. Reszta potoczyła się sama, a całość była cudowna.

--------------------

Wiem, wiem nagrabiłam sobie u Was, nie pisząc o scenie +18, ale myślę, że przedstawię dobre argumenty. Po pierwsze primo- nie pasował mi tu opis, całej upojnej nocy. Po drugie primo- jak już wspomniałam to scena +18, a ja siedemnaste urodzinki mam 18 marca, wiec myślę ze względu na mój wiek, że nie umiałabym odpowiednio opisać tej sceny, aby oddała ona swoją namiętność i miłość. Mam nadzieję, że mi wybaczycie :)