XXIV. Piosenka.

Hejoł !!!! :) Sobota właśnie dobiega końca, a ja na "dobra noc" daję wam nowy rozdzialik. Tak do poduszki ;) Jest dość krótki, ale sama to przyznam, że jestem w miarę z niego zadowolona. Mam krótką informację dla Rudej: ROZGRYZŁAŚ MNIE NIEDOBROTO!!! CZEKAJ!!! JA CI SIĘ JESZCZE ODPŁACĘ!!! (mam nadzieję, że wiesz o co chodzi ;)) Licz na szczere opinie !!! Całuję :*

-------------------

-Co się stało?!?!?- mama przeszła na trzeci stopień paniki szokowej.

Siedziałam na kanapie, a wacikami nasączonymi wodą, wycierałam rany na twarzy Chris’a. Po jego drugiej stronie siedziała Samantha i robiła to samo. Mój brat intensywnie nad czymś myślał. Luke robił herbatę w kuchni, a ciocia Lily stojąc koło nas trzymała miskę z wodą.

-Chris, proszę cię!!!- moja rodzicielka wyprostowała się i stanęła na baczność.

-Kochanie uspokój się.- tata od pół godziny powtarzał to samo.  Jednak mama zdawała się całkowicie go ignorować. Nagle Chris jakby dostał olśnienia bujnął się do tyłu i splatając ręce na brzuchu oparł o oparcie kanapy. Nieprzytomnie spojrzał na Samanthę i przemówił:

-Może gdybym jednocześnie przywalił z prawego w twarz, a z lewego w brzuch to może bym nie dostał??

-Chris…-dziewczyna z żalem spojrzała na mojego brata.-  Dlaczego to zrobiłeś???

-Zachował się jak dupek, a udawał niewiniątko. Nie mogłem puścić mu tego wolno. Za bardzo mi na tobie zależy.- uśmiechnął się słabo.

-Ale nie musiałeś przepłacać tego swoim cierpieniem.- Sam złapała go za rękę.

-To, co miałem zrobić??? Pocałować go???- podniósł brwi i mimo poważnego tematu, oboje się zaśmiali.

-O, czym wy do cholery gadacie???- mama powróciła do gry. Dwójka spojrzała na moją rodzicielkę.

-O chłopaku Samanth’y.- zaczął Chris.- Odprowadzałem ją do domu i po drodze zauważyliśmy jak ten…całuje się z jakąś lalą w krótkiej spódniczce. Mam nadzieję, że jej te nogi zamarzły. Kiedy zobaczyłem Sam bliską płaczu nie wytrzymałem i zrobiłem awanturę.

-Awanturę???- zapytałam nie dowierzając.- Tak się kończą awantury???- wskazałam na jego pokancerowaną twarz.

-A widziałaś kiedyś żeby kończyły się inaczej???

-Tak! Widziałam. Niektóre kończą się nawet zgodą miedzy ludźmi.

-Siostrzyczko, oglądasz za dużo filmów. Nie daruję mu tego.

-Dobrze, dobrze, dobrze. Proszę wszystkich o opuszczenie tego pomieszczenia. Chcę porozmawiać z własnym synem.- zanim ulotniliśmy się z salonu każdy dostał kubek owocowej herbaty. Ciekawe, co mama powie Chris’owi. Takie rozmowy to był standard. Mnie też to spotkało, kiedy dowiedziałam się o zdradzie Louis’a. Zaciągnęłam Samath’ę do mojego pokoju.

-Wow. Nieźle się urządziłaś.- powiedziała stojąc na środku.

-Dzięki. Ale i tak mam zamiar zrobić coś z kolorem ścian.- popatrzyłam na mangowy kolor.- Może fiolet.

-Niezły pomysł.- rozejrzała się po pokoju.- Żartujesz???-  wybuchła nagle i skierowała się w stronę biurka. Wyciągnęła zza niego gitarę.- Grasz???- spytała podnosząc instrument do góry. Uśmiechnęłam się.

-Nie. Max ją tutaj zostawił. Ma alzheimer’a, ale uparcie twierdzi, że to moja wina, bo go rozpraszam.

-To twój chłopak. Tak??- pokiwałam twierdząco głową. Usiadła z gitarą na łóżku i oparła ją o kolana. Przejechała palcami po strunach, a one wydały cudowny dźwięk.- Jak myślisz, jak to wszystko się skończy???

-Ale, co???- odpowiedziałam pytaniem na pytanie, siadając koło niej.

-Ta cała akcja z Chris’em i moim ex’em.- zaczęła pojedynczo „szarpać” palcami struny, co wytwarzało cudowną, lekką i płynną melodię.

-Uwierz mi. Mój brat nie da sobie w kaszę dmuchać i wszystko się ułoży. A jeśli twój były zacznie się stawiać, to gwarantuję, że wszyscy będziemy po twojej stronie.- położyłam dłoń na jej ramieniu.- Zaufaj mi.- posłała mi smutny uśmiech.- Jak to, tak właściwie, jest z tobą i twoim- jak go nazwałaś- ex’em??- pokręciła przecząco głową.

-Nie lubię o tym rozmawiać. To zbyt boli.- nastała cisza. Nagle popatrzyła na mnie.- A ty??? Jak to z tobą jest??? Oczywiście, jeśli nie chcesz, nie mów.

-Nie w porządku.- zaczęłam opowiadać jej całą moja historię. Czasami po wygadaniu się było mi lżej. Kiedy skończyła zorientowałam się, że dziewczyna wylądowała na podłodze, oparta o łózka, z wyciągniętymi nogami i gitarą na udach. Natomiast ja leżałam wyciągnięta na łóżku. Aż dziwne, jak bardzo pochłonęła mnie moja własna opowieść.- Także, tak to wszystko się potoczyło. Nie wiem czy Louis jeszcze wróci, czy nie, ale jak na razie jest spokój.

-Wow. A ja myślałam, że to JA mam najgorzej. Współczuję ci Karen.- popatrzyła na mnie z żalem. Polubiłam ją. To świetna dziewczyna. Zaśmiałam się krótko i cicho, aż nagle coś mi się przypomniało i parsknęłam śmiechem.- Aaaammm, czy powiedziałam coś nie tak???

-Nie, nie, wszystko w porządku. Po prostu przypomniało mi się, jak po pijaku, z moja koleżanką opowiadałyśmy sobie swoje żenujące historie. Byłyśmy lekko wstawione, ale nie aż tak bardzo, więc pamiętam dokładnie jak zwijałyśmy się ze śmiechu, kiedy strzeliła tekst: „To świetna historia na piosenkę. Po prostu opera mydlana.” Teraz to nie ma sensu, ale wtedy…

-To nie jest taki zły pomysł.- słucham?????? Podniosłam brwi.

-Mówisz serio???- zapytałam wskazując na nią palcem.

-Tak. No dawaj. Ja umiem grać. Złożymy teks i nuty, i zrobimy coś fajnego. No chodź.- pociągnęła mnie za rękę, po czym usiadła przy biurku.- Daj jakąś kartkę i ołówek.- ona to jest dopiero szalona.

Tak właśnie zaczęła się nasza praca. Razem wymyślałyśmy zdania, składałyśmy je w całość, żeby piosenka miała ręce i nogi i ewentualnie zmieniałyśmy cały tekst. Z dziesięć zgniecionych kartek leżało na podłodze. Po piętnastu minutach pisania, Samatha wzięła się za nuty. Jako, że praktycznie nic o tym nie wiedziałam (tylko tyle ile zapamiętałam po krótkiej lekcji Max’a.) poszłam na dół, zrobiłam kakao i pokroiłam ciasto. Poprosiłam, żeby nam nie przeszkadzano i wróciłam do pokoju. Ku mojemu zdziwieniu mama nadal rozmawiała z Chris’em. „To musi być coś naprawdę ważnego.”

-I jak???- zapytałam zamykając nogą drzwi.

-Jeszcze chwilka i będzie gotowe.- odpowiedziała zapisując nutki.

-Przepraszam, że tak długo, ale czajnik nam zdechł.- powiedziałam, stawiając tacę na biurku.

-W porządku. Chcesz posłuchać tego kawałka??

-Jasne.- usiadałam na sąsiednim krześle i zamieniłam się w słuch. Oczywiście w przenośni mówiąc. Sam zagrała tyle ile miała, czyli prawie całość. Wyszło świetnie. Nigdy nie myślałam, że ten spontaniczny, w ogóle nieprzemyślany pomysł za napisaniem piosenki o tematyce, mojej porąbanej przeszłości, będzie taki…taki…trafiony.

-Wow. To jest genialne. Dawaj do końca i jedziemy.- kiedy czarnowłosa napisała ostatnie nuty i przeleciała wzrokiem jeszcze raz każda literkę, zaczęłyśmy. Pierwsze dźwięki rozbrzmiały w całym pokoju. Samantha zaczęła: (link do piosenki, proszę o włączenie :D)

„Oh, Oh

Say you're sorry, that face of an angel
Comes out just when you need it to
As I paced back and forth all this time
Cause I honestly believed in you
Holding on the days drag on
Stupid girl, I should have known
I should have known

That I'm not a princess, this ain't a fairytale
I'm not the one you'll sweep off her feet
Lead her up the stairwell
This ain't Hollywood, this is a small town
I was a dreamer before you went and let me down
Now it's too late for you and your white horse
To come around

Maybe I was naive, got lost in your eyes
And never really had a chance

My mistake, I didn't know to be in love
You had to fight to have the upper hand

I had so many dreams about you and me
Happy endings, now I know

I'm not a princess, this ain't a fairytale
I'm not the one you'll sweep off her feet
Lead her up the stairwell
This ain't Hollywood, this is a small town
I was a dreamer before you went and let me down
Now it's too late for you and your white horse
To come around

And there you are on your knees
Begging for forgiveness, begging for me
Just like I always wanted, but I'm so sorry...

Cause I'm not your princess, this ain't a fairytale
I'm gonna find someone someday
Who might actually treat me well
This is a big world, that was a small town
There in my rearview mirror disappearing now
And it's too late for you and your white horse
Now it's too late for you and your white horse
To catch me now

Oh, try and catch me now, oh

It's too late to catch me now” ***

Dzieliłyśmy się wersami. Raz śpiewała Sam, raz ja, raz we dwie. Wydawało mi się, że przy tej dziewczynie, mój głos stawał się bardziej…idealny. Samatha to bardzo fajna, energiczna i mająca poczucie humoru, pełna życia, osóbka. Aczkolwiek jest moją dobrą koleżanką. Przyjaciółkę mam jedną: Jessic’ę.

-No, to jest genialne.- skomentowałam, po czym wymieniłyśmy uśmiechy. Okręciłam się na fotelu i kątek oka zauważyłam, że o futrynę, ze skrzyżowanymi rękami na piersi, jednym ramieniem opiera się Chris. Wbijał rozmarzony wzrok w Smanth’ę, więc nawet nie zauważył, że na niego patrzę. Chrząknęłam tak, żeby dziewczyna zwróciła na mnie uwagę. Przeniosła na mnie wzrok, a ja oczami nakazałam jej spojrzeć za siebie. Zrobiła to i uśmiechnęła się. Chris prawdopodobnie nie wiedział, że dziewczyna zmienił swoje położenie. Podeszła do niego i dotknęła klatki piersiowej. Wtedy, jak porażony prądem drgnął i spojrzał na nią. Uśmiechnął się szczerze i przytulił niższą od siebie o prawie całą głowę czarnowłosą dziewczynę. Uśmiech sam pchnął mi się na usta. Byłam szczęśliwa, że (to jest raczej pewne) w końcu będą razem.

Wszystko zaczęło się układać...

--------------------

*** piosenka należy do Taylor Swift, ale postanowiłam wybrać ją do mojego opowiadania. Wyobraźcie sobie, że w świecie Karen, ta piosenka w spisie utworów Taylor nie istnieje ;)