XXIII. Wszystko po staremu...a może nie...???

Hej, hej :) Przedstawiam Wam nowy, trochę dziwny i raczej zwyczajny rozdział. Mimo prostoty, mam nadzieje, że się spodoba. Jak głosi informacja na pasku bocznym, blogi ~Bez imiennej i ~Elaims odwiedzę dopiero w ferie, natomiast blogi które czytam na bieżąco, mam- że tak powiem- zaliczone, ale skomentuję dopiero w wolnej chwili. Powiem tylko, że są świetne i cudowne, zresztą to nie nowość :) Pozdrawiam :*

--------------------

-Panno Murphy!!- krzyk piszczał mi w uszach. Aż podskoczyłam na krześle i oszołomiona spojrzałam na panią Morrel.

-Huh???- zamrugałam kilka razy i wróciłam do rzeczywistości.- Słucham???- zapytałam wstając.

-Zadałam pani pytanie. Jest pani w stanie na nie odpowiedzieć???

-Nie-niestety nie. Przepraszam. – spuściłam głowę. Graaaaaaw, musze się w końcu przestawić, bo mnie ze szkoły wywalą.

-W porządku. Proszę, aby została pani po lekcjach. Mam do zamienienia z panią kilka słów.- obdarzyła mnie krótkim spojrzeniem i wróciła do prowadzenia lekcji. Usiadłam i spojrzałam na wolne miejsce obok mnie.

Gdzie do jasnej, podziała się Jess??? Przecież ona nigdy nie przegapia angielskiego. Coś musiało się stać. Muszę do niej zadzwonić. Lekcja skończyła się w miłej atmosferze. Zresztą, każda lekcja z panią Emmą tak się kończy. W końcu rozległ się dzwonek, a ja przysypiałam. Nie spieszyłam się z pakowaniem, bo tak czy siak, musiałam zostać. Kiedy ostatnia osoba, opuściła salę, podeszłam do biurka pani Morrel. Byłą to kobieta trochę po czterdziestce, o czarnych włosach, zielonych oczach i przemiłym uśmiechu. Zwykle nosiła szpilki, więc przewyższała mnie wzrostem o parę centymetrów. Teraz siedziała na miękkim krześle z okularami na nosie, w białej bluzce z czarnymi akcentami w kształcie jaskółek oraz czarnej dopasowanej spódnicy, sięgającej trochę przed kolano i uzupełniała notatki.

-Będzie ze mną bardzo źle??? Mam tylko nadzieję, że nie zrobiłam sobie u pani tyłów.- powiedziałam szczerze. Nie chciałam zajść jej za skórę, nawet w minimalnym stopniu. Jest bardzo fajna i szkoda by było gdybym straciła z nią tak dobry kontakt, jaki mam dotychczas.

-Skąd ten pomysł??- popatrzyła na mnie spod okularów.- Mam do ciebie pewną sprawę aczkolwiek nie ukrywam mojego zainteresowania. Co się dzisiaj stało???- uśmiechnęłam się.

-Nic szczególnego. Po prostu to pierwszy dzień i musze się, że tak powiem „przestawić” na nurt szkolny.

-No to kamień z serca.- uśmiechnęła się przyjaźnie.

-A, co to za sprawa???- wróciłam do tematu.

-A tak!- przekręciła się na krześle i zdjęła okulary, po czym sięgnęła po teczkę i zaczęła się pakować. Za drzwiami słychać było gwar szkolny.- Dostałam ostatnio wiadomość od opiekunki z pobliskiego przedszkola. Jej koleżanka poszła na macierzyńskie zwolnienie i ona zwyczajnie nie radzi sobie z dzieciakami. Wiesz jak to jest- niektóre maluchy są jak aniołki, ale reszta rozrabia. A ona na głowie ma prawie trzydziestkę.- wolnym krokiem skierowałyśmy się w stronę drzwi.- Zapytała mnie, a właściwie poprosiła, czy któraś z dziewczyn od nas, nie mogłaby jej pomóc. To tylko dwie godziny po lekcjach. Pomyślałam o tobie, ponieważ wydaje mi się, że jesteś na tyle odpowiedzialna. Co o tym sądzisz???- pomyślałam chwilę i doszłam do wniosku, że nie mam nic przeciwko. Zresztą, znam to przedszkole. Byłam tam przed świętami z Liskiem- tam też właśnie dostał to miano.

-Myślę, że mogłabym skorzystać z tej propozycji.- wyszłyśmy z klasy i rozmawiałyśmy przed drzwiami.

-Bardzo się cieszę. Zadzwonię do koleżanki i powiem o zgłoszeniu. Zaczynasz od przyszłego tygodnia. 

Szczerze, to nie wiem, dlaczego tak późno. Dziękuję ci bardzo.- uśmiechnęła się.

-Nie ma, za co.- powiedziałam z uśmiechem i odwróciłam się.

Przeszłam parę kroków i nagle przypomniała mi się Jess. Wyjęłam telefon z kieszeni i wybrałam numer.

-Halo????- zapytała zaspana.

-Jess??? Gdzie ty jesteś??

-Karen??? Jezuu!! Gdzie ty jesteś??? W pociągu??

-Nie, w szkole.- uśmiechnęłam się mijając Kevin’a, który pędził z chłopakami na salę gimnastyczną. Skręciłam w prawo i skierowałam się do mojej szafki.

-To już się zaczęła???!!!- zapytała lekko ożywiona.

-Tak, moja droga.  A, co z tobą???

-Jezu, kochany. Zaspałam!!! Straciłam rachubę czasu i myślałam, że do szkoły idziemy jutro. Yhhh, zaraz będę.

-Jesteś pewna???

-Nie, ale zaraz będę. Kocham cię, poczekaj na mnie przy wejściu.

-Ok.- i rozłączyłyśmy się. Zmieniłam książki i poszłam do drzwi wejściowych. Oparłam się o ścianę i czekałam.

Życie powróciło na stary tor. Znowu w szkole, ten tłum, roześmiane twarze, chłopaki z zespołu, grający pałeczkami na ścianach i szafkach, śpiewający na cały głos, dziewczyny patrzące na nich pożerającym wzrokiem. Wszystko znowu było jak dawniej. Uwolniłam się od mojego byłego i poczułam ulgę. Czy może być lepiej???

„Hej śliczna :* Gdzie jesteś???”- mój telefon zawibrował. Max. A jednak może być lepiej :)

„Przy wejściu. Czekam na twoją spóźnialską siostrę.”

„Zaraz będę.”- uśmiechnęłam się. Wtedy właśnie otworzyły się drzwi, a moja przyjaciółka dosłownie wpadła do środka.

-Jessica!!- powiedziałam, pomagając jej wstać.

-Ała.- jęknęła wstając.- Dużo mnie ominęło???- spytała, kiedy szłyśmy w stronę jej szafki. Było już po dzwonku, więc korytarze były puste.

-Tak mniej więcej, trzy lekcje i moje przyjęcie pracy.- wzruszyłam ramionami.

-Pracy???- przeniosła na mnie zdziwiony wzrok.- Jakiej pracy???

-Będę pomagać opiekunce w pobliskim przedszkolu. Nic trudnego. Oczywiście mam zajęte dwie godziny po lekcjach, ale zaczynam od przyszłego tygodnia, także luzik.

-Fajnie. Będę mogła do ciebie wpadać???- zapytała zamykając szafkę.

-Jasne.- odwróciłam się i o mało, co nie straciłam równowagi. Napotkałam mianowicie przeszkodę w postaci Max’a.

-No witam.- popatrzył na mnie tymi swoimi chabrowymi tęczówkami i pocałował. Zatopiłam się totalnie. Liczył się tylko on, ja i ta chwila. Nic innego nie istniało. Zapomniałam kompletnie o bożym świecie. To było coś.

-Dobrze!!!- wybuchła Jess, kiedy oderwaliśmy się od siebie. O jej obecności też zapomniałam.- Wystarczy tego, bo aż się za słodko zrobiło. Lecę, muszę znaleźć klasę, a potem Kevin’a. Kocham was.- powiedziała na odchodnym.

-My ciebie też!!!- odkrzyknęliśmy chórem patrząc jak znika za rogiem. Spojrzeliśmy na siebie. W oku chłopaka dostrzegłam tajemniczy błysk.

-Zbieraj się mała.

-Co???

-Zbieraj się. Wynosimy się stąd.- on chyba oszalał.

-Słoń ci na mózg nadepnął??? Chcesz iść na wagary??? Teraz???- popatrzyłam na niego podnosząc brwi.

-No ba.- odpowiedział z łobuzerskim uśmiechem.

-Max, jest środek dnia

-Ojej. Jeden dzień nie zrobi różnicy. A wymówka się znajdzie.- spojrzałam na niego niepewnie Już kilka razy byłam z nim na wagarach i na dobre mi to nie wyszło.- Proszę.- zaczął szeptać przykładając nos do mojego czoła.- Proszę, proszę, proszę…- ale z drugiej strony, te niezapomniane chwile. Popatrzyłam w bok, przeanalizowałam wszystkie za i przeciw, po czym spojrzałam na Max’a nie ruszając głową. Zrobił minę szczeniaczka…

-Dobra.- powiedziałam, wcześniej przewracając oczami.

Rozdzieliśmy się, każde poszło do swojej szafki. Założyłam płaszczyk, zabrałam torbę i pobiegłam do drzwi. Czym prędzej wybiegliśmy ze szkoły i skierowaliśmy się do samochodu. Przez ten krótki czas ręce zdążyły mi zmarznąć. Srogą zimę mamy tego roku. Kiedy tylko Max odpalił, włączyłam ogrzewanie i zapięłam pasy. Jechaliśmy słuchając radia i rozmawiając ze sobą. Powiedziałam mu o pracy, na co on chętnie zaoferował swoją pomoc. Wiedziałam, że polubił te dzieciaki, a one polubiły jego. Z resztą, słodko wyglądał bawiąc się z maluchami. Skręcił w znaną mi uliczkę i już wiedziałam, dokąd jedziemy. Uwielbiałam ten dom. Należał do Rick’a, chłopaka z zespołu. Dom służył, jako miejsce prób. Często tam bywałam. Garaż albo sala muzyczna w połączeniu z chłopakami- mmm coś wspaniałego!!!

Cały dzień przesiedzieliśmy w budynku oglądając telewizję i ganiając się po domu. Była nawet bitwa na poduszki, a Max dał mi lekcje gry na gitarze. O dwudziestej pierwszej blondyn odwiózł mnie do domu. Muszę pomyśleć nad usprawiedliwieniem.

-Dzięki za ten miły dzień.- powiedziałam, stojąc na schodku. W takiej pozycji byłam wzrostu chłopaka, więc bez problemu mogłam zagłębiać się w niebieskości jego oczu.

-Nie ma, za co. Już nie masz żalu, że to były wagary???- poruszył brwiami uśmiechając się.

-Po pierwsze, nigdy nie miałam o nic do ciebie żalu. Po drugie, już mi przeszło.- chciał coś dodać, ale pokrzyżowałam jego plany, całując go.

Nie mogliśmy się od siebie oderwać, ale w końcu musiałam zrobić to na siłę, bo palce u nóg zaczęły mi zamarzać. Rozstaliśmy się z bólem serca. Po wejściu do domu przywitałam się ze wszystkimi i przeprosiłam za długą nieobecność. Rodzice przytuleni do siebie, siedzieli na kanapie i oglądali jakiś film, a Luke i ciocia Lily zostawali do jutra, więc dzisiaj się pakowali. Brakowało mi tylko Chris’a.

Siedzieliśmy wszyscy w salonie, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Mama poszła otworzyć. W tym czasie nie przerywałam opowieści o tym, jak zdobyłam pracę. Nagle rozległ się krzyk mamy:

-O mój  Boże!!!!- wszyscy poderwali się z miejsc i pobiegli do przedpokoju. Drzwi były otwarte i trzymane przez ledwo stojącą na nogach mamę. Za progiem stała Samantha, o której barki jednym ramieniem opierał się Chris, dziewczyna podtrzymywała go w pasie. Brat miał podbite oko, rozdartą wargę i łuk brwiowy, z nosa leciała krew, a knykcie u jednej dłoni czerwone. Kierowana zdrowym rozsądkiem i troską o brata, podbiegłam do stojącej na zimnie dwójki i stanęłam po drugiej stronie chłopaka.- Co się stało???- mama powoli wpadała w panikę.

Myślałam, że wszystko znowu jest po staremu, że każdy nawet najmniejszy skrawek mojego życia, wrócił na dawny tor. Tymczasem mój brat przestawił kierunkowskaz…